Vandaag 25 maart 2013...
Mijn zoektocht naar verdieping, verbinding misschien zelfs verlichting heeft mij langs een pad geleid met sjamanen, medicijnmannen, goeroe's, lama's, helderzienden en veel meer.
Het heeft me op een pad gebracht, op zoek naar oorsprong, een reis door vele culturen.
De laatste jaren heb ik me voornamelijk verdiept in de Indiaanse, Keltische en Germaanse oude culturen. Het heeft me soms visioenen, vaak inzichten en vaak een gevoel van diepe verbondenheid gegeven. Vele verhalen zijn er langs gekomen. Vele verhalen zijn een deel van mijn leven geworden. De verhalen hebben mij gemaakt wie ik ben, een skald, een dichter, muzikant, poppenspeler en verhalenverteller. Nu reist bij mij de vraag: Was dat het doel van de verhalen? of hadden ze mij gewoner moeten maken, gewoon menselijk en wie weet zelfs mens.
Volgens Indiaanse leraren is het niet iets wat we zijn maar iets wat we kunnen worden: mens/ human being.
Mogelijk is dat in zekere zin hetzelfde als verlichting, gewoon zijn wat we zijn. Staat er niet ergens in de bijbel dat God zegt: 'Ik ben die ik ben'.
Maar goed...Ik wilde met dit stukje een andere kant op.
Goed, ik was verdiept in de Indiaanse/ Lakota cultuur, toen een leraar me zei me te verdiepen in de Keltische cultuur. Ik heb dat gedaan. En als Hollander ontdekte ik dat ik toch meer Germaans dan Keltisch ben van oorsprong. De mentaliteit in Nederland, zeker meer in het noorden, boven de grote rivieren is meer Germaans dan Keltisch.
En de Noordse/ Germaanse goden spraken meer tot mijn verbeelding en dieper tot mijn ziel dan de anderen die ik daarvoor bestudeerde. Momenteel heb ik een repertoire opgebouwd van ongeveer zeven 'Viking'- verhalen.
Waar ik bij elkaar een halve dag of meer kan vullen als ik begin te vertellen.
Maar nu voelt het dat het genoeg is. Er is niet meer vraag naar. En als artiest moet ik breder zijn.
Waar ben ik nu? Hoe moet ik verder?
Dat zijn vragen die me dagelijks door het hoofd spoken.
Weinig aanvragen komen er binnen in deze tijd van het jaar. Ook is er een daling in het werk sinds een jaar of twee. Het lijkt of de crisis daar alles mee te maken heeft.
Ik ben steeds minder een commerciële artiest geworden. Als ik dat ooit geweest ben.
Ik ben een sensitief mens en ik heb veel talenten. Het hebben van veel talenten is niet altijd gemakkelijk . Maar liever ben ik ze rijk dan dat ik ze kwijt ben. Het is wel moeilijk voor me mijn waarde in te schatten. Vaak onderschat ik mezelf en vaak overschat ik mezelf. Waar ik sta is moeilijk in te schatten.
Ik heb ervaring met veel vormen van meditatie, ceremonies en werken aan mezelf. Toch ben ik op een punt gekomen waar alles begint vast te lopen, lijkt het wel. Ik heb een punt bereikt, een plafond. En er komt geen nieuwe aanvraag , nieuwe uitdaging uit de buitenwereld.
Dit jaar wil ik begin te zonnedansen. Is dat mijn nieuwe ontwikkeling? Zal dit nieuwe inzichten brengen? Een nieuwe horizon creëren?
Soms is het net of de grootmoeder, grootmoeder Aarde als een wijze schitterende godin tot mij fluistert en zegt: "Heb ik je ooit in de steek gelaten?"
Het is zo spannend deze fase, de fase waarin ik nu verkeer. Het oude is stervende en het nieuwe is nog niet daar. De vraag is er wat zal het nieuwe zijn? Komt er iets nieuws? Wat moet ik doen?
Het is een druk op mij, een druk op mij als mens en een druk op mij als kunstenaar.
Zal ik ooit gezien worden door een groter publiek? Is dat belangrijk? Wanneer ben ik geslaagd, geslaagd als mens, als kunstenaar?
Ik ben bang dat ik op dit moment alleen maar vragen heb en dit stukje niet af kan ronden.
Dat is wat ik als verteller erg moeilijk vind. Het einde van het verhaal open laten.
Maar is dat niet juist waar het in het leven omdraait: je opties open houden?
(P.s.: Toch is mijn verhaal nu rond ook al geëindigd met een vraag.)
Philip Aswind van der Zee, 25 maart 2013, Nieuw Lekkerland
Mijn zoektocht naar verdieping, verbinding misschien zelfs verlichting heeft mij langs een pad geleid met sjamanen, medicijnmannen, goeroe's, lama's, helderzienden en veel meer.
Het heeft me op een pad gebracht, op zoek naar oorsprong, een reis door vele culturen.
De laatste jaren heb ik me voornamelijk verdiept in de Indiaanse, Keltische en Germaanse oude culturen. Het heeft me soms visioenen, vaak inzichten en vaak een gevoel van diepe verbondenheid gegeven. Vele verhalen zijn er langs gekomen. Vele verhalen zijn een deel van mijn leven geworden. De verhalen hebben mij gemaakt wie ik ben, een skald, een dichter, muzikant, poppenspeler en verhalenverteller. Nu reist bij mij de vraag: Was dat het doel van de verhalen? of hadden ze mij gewoner moeten maken, gewoon menselijk en wie weet zelfs mens.
Volgens Indiaanse leraren is het niet iets wat we zijn maar iets wat we kunnen worden: mens/ human being.
Mogelijk is dat in zekere zin hetzelfde als verlichting, gewoon zijn wat we zijn. Staat er niet ergens in de bijbel dat God zegt: 'Ik ben die ik ben'.
Maar goed...Ik wilde met dit stukje een andere kant op.
Goed, ik was verdiept in de Indiaanse/ Lakota cultuur, toen een leraar me zei me te verdiepen in de Keltische cultuur. Ik heb dat gedaan. En als Hollander ontdekte ik dat ik toch meer Germaans dan Keltisch ben van oorsprong. De mentaliteit in Nederland, zeker meer in het noorden, boven de grote rivieren is meer Germaans dan Keltisch.
En de Noordse/ Germaanse goden spraken meer tot mijn verbeelding en dieper tot mijn ziel dan de anderen die ik daarvoor bestudeerde. Momenteel heb ik een repertoire opgebouwd van ongeveer zeven 'Viking'- verhalen.
Waar ik bij elkaar een halve dag of meer kan vullen als ik begin te vertellen.
Maar nu voelt het dat het genoeg is. Er is niet meer vraag naar. En als artiest moet ik breder zijn.
Waar ben ik nu? Hoe moet ik verder?
Dat zijn vragen die me dagelijks door het hoofd spoken.
Weinig aanvragen komen er binnen in deze tijd van het jaar. Ook is er een daling in het werk sinds een jaar of twee. Het lijkt of de crisis daar alles mee te maken heeft.
Ik ben steeds minder een commerciële artiest geworden. Als ik dat ooit geweest ben.
Ik ben een sensitief mens en ik heb veel talenten. Het hebben van veel talenten is niet altijd gemakkelijk . Maar liever ben ik ze rijk dan dat ik ze kwijt ben. Het is wel moeilijk voor me mijn waarde in te schatten. Vaak onderschat ik mezelf en vaak overschat ik mezelf. Waar ik sta is moeilijk in te schatten.
Ik heb ervaring met veel vormen van meditatie, ceremonies en werken aan mezelf. Toch ben ik op een punt gekomen waar alles begint vast te lopen, lijkt het wel. Ik heb een punt bereikt, een plafond. En er komt geen nieuwe aanvraag , nieuwe uitdaging uit de buitenwereld.
Dit jaar wil ik begin te zonnedansen. Is dat mijn nieuwe ontwikkeling? Zal dit nieuwe inzichten brengen? Een nieuwe horizon creëren?
Soms is het net of de grootmoeder, grootmoeder Aarde als een wijze schitterende godin tot mij fluistert en zegt: "Heb ik je ooit in de steek gelaten?"
Het is zo spannend deze fase, de fase waarin ik nu verkeer. Het oude is stervende en het nieuwe is nog niet daar. De vraag is er wat zal het nieuwe zijn? Komt er iets nieuws? Wat moet ik doen?
Het is een druk op mij, een druk op mij als mens en een druk op mij als kunstenaar.
Zal ik ooit gezien worden door een groter publiek? Is dat belangrijk? Wanneer ben ik geslaagd, geslaagd als mens, als kunstenaar?
Ik ben bang dat ik op dit moment alleen maar vragen heb en dit stukje niet af kan ronden.
Dat is wat ik als verteller erg moeilijk vind. Het einde van het verhaal open laten.
Maar is dat niet juist waar het in het leven omdraait: je opties open houden?
(P.s.: Toch is mijn verhaal nu rond ook al geëindigd met een vraag.)
Philip Aswind van der Zee, 25 maart 2013, Nieuw Lekkerland
