De zingende viool
Sjarkan was een jongen die door de stadsmensen Zigeuner werd genoemd.
Zelf wist hij dat hij ‘Roma’ was en daar was hij zo trots op dat hij het zelfs niet erg vond om Zigeuner genoemd te worden dat eigenlijk ‘reizende dief’ betekent.
Sjarkan speelde dagelijks op zijn oude viool als hij met zijn schapen in de bergen was.
Op een dag zat hij boven op een hoge berg te spelen op zijn viool vlak naast een enorme afgrond van waaruit een machtige boom, een jeneverbes groeide.
Terwijl hij speelde, speelde de wind door de takken van de boom. De wind was onrustig. Het haar van Sjarkan werd door de wind door de war geblazen. Het waaide zo dat de jongen niet langer kon spelen. Hij legde zijn viool en strijkstok behoedzaam neer. Maar ook zijn schapen gedroegen zich vreemd. De wind blies rond de schapen heen. De schapen blaten en liepen maar onrustig heen en weer zonder te grazen.
Eindelijk ging de wind liggen. En de schapen gingen rustig grazen. Sjarkan legde zich neer in het gras en al gauw dommelde hij in. En in zijn dromen zag hij de wind op een prachtige zigeunermelodie om zich heen dansen en uit de muziek kwam ineens een heel mooi meisje te voorschijn. Haar haren danste in de wind en ze zong een lied zo droevig dat Sjarkan huilend wakker werd. Een paar schapen stonden hem troostend aan te kijken vlak naast zijn viool. Maar o wee, zijn strijkstok was gebroken.
Een schaap was er mogelijk boven op gaan staan.
Toch was Sjarkan hier niet heel verdrietig over. De droom had hem op een vreemde manier betoverd. Hij voelde zich heel licht en het was net alsof de jeneverbesboom zich naar hem toeboog en zei: ‘Neem een van mijn takken en maak daarvan een nieuwe strijkstok’.
De zigeunerjongen had als herder alle tijd en besloot dat er niets anders op zat dan een nieuwe strijkstok te maken en ging aan het werk.
Dagelijks kwam hij terug op die bijzondere plek daar hoog op de berg en werkte aan de nieuwe strijkstok. Telkens als hij daar een dutje deed verscheen weer dat vreemde meisje in zijn dromen. Ze vertelde dat ze Rosa heette en steeds zong ze haar prachtige maar droevige lied. Haar stem trof Sjarkan tot in het diepst van zijn ziel.
Na enige tijd was de strijkstok klaar.
Maar toen Sjarkan voor de eerste keer de strijkstok op de snaren legde was alles anders dan voorheen.
De plek daarboven op de berg, de jeneverbes, de dromen hadden hem veranderd.
Het was alsof Rosa daar naast hem stond en telkens als hij wilde gaan spelen voelde hij haar adem in zijn nek. Een diep verdriet maakte zich meester van hem en heel langzaam trok hij de strijkstok over de snaren van zijn viool en als vanzelf begon de melodie die hij steeds gehoord had te klinken. Het lied dat het meisje steeds gezongen had klonk nu door het snarenspel en al de bergen, de boom en de wolken, alles zong mee. Heel de natuur werd de klankkast van dit droevige lied. De wind droeg de klanken met zich mee.
En op een dag was Sjarkan met zijn schapen in de vallei waar tevens de schuur van de schapen stond. En normaal speelde hij de melodie die hij nu ‘het lied van Rosa’ noemde alleen op die bijzondere plek daar hoog in de bergen. Maar op de een of andere manier voelde hij aandrang het lied te spelen. Het was al wat later in de middag, de schapen lagen rustig in het gras. Het zonnetje zakte wat aan de hemel en Sjarkan ging op een bankje zitten in de schaduw van een appelboom langs een landweggetje en begon te spelen. Juist op dat moment zag hij in de verte een koets komen aanrijden. Sjarkan speelde verder. Het was weer net alsof Rosa vlak achter hem stond. De koets kwam dichterbij. Maar op een meter of twintig afstand stopte het rijtuig. De deurtjes gingen open en een oudere heer met een hoge hoed op, deftig gekleed en met een wandelstok in zijn hand kwam langzaam op de jongen toegelopen.
Sjarkan speelde verder. Hij voelde hij moest spelen. de melodie was zo mooi, zo intens en tevens zo verdrietig. De oude man verborg zijn gezicht wat achter een zakdoek en ging zitten naast de jongen op het bankje. De wind begon te ruizen door de appelboom en het was alsof Rosa danste in de wind. Het was werkelijk alsof haar stem klonk door de viool. Ze zong een lied in zigeunertaal. Eindelijk kon Sjarkan de woorden horen, eindelijk kon hij haar boodschap verstaan. Nu werd alles duidelijk. Rosa zong over haar even als Zigeunerin, over de vrijheid, de natuur, de bergen, de bomen en over het allermooiste over de liefde. Hoe ze verliefd was geworden op een baron, alles voor hem achter had gelaten en met hem trouwde. Hoe ze vervreemd raakte van zichzelf en van het leven buiten in de bossen en de bergen. En hoe ze op een dag hoog in de bergen zichzelf weer wilde vinden maar was uitgegleden en in het ravijn gestort. Haar ziel kon niet weg. Ze moest het haar grote lief vertellen. Ze moest hem vertellen hoeveel ze van hem hield. Het was nooit haar bedoeling geweest weg te gaan van hem. Maar het leven soms wreed, het leven kan zo maar voorbij zijn.
Nog enkele lange tonen klonken en werden toen meegenomen door de wind.
Daarna was het stil.
En lang zaten ze daar stil op het bankje, de zigeunerjongen met zijn viool en de oude baron. Niets werd er gezegd. De muziek had alles verteld.
Philip ‘Aswind’ van der Zee. 23 dec. 2013, Nieuw Lekkerland.
Zelf wist hij dat hij ‘Roma’ was en daar was hij zo trots op dat hij het zelfs niet erg vond om Zigeuner genoemd te worden dat eigenlijk ‘reizende dief’ betekent.
Sjarkan speelde dagelijks op zijn oude viool als hij met zijn schapen in de bergen was.
Op een dag zat hij boven op een hoge berg te spelen op zijn viool vlak naast een enorme afgrond van waaruit een machtige boom, een jeneverbes groeide.
Terwijl hij speelde, speelde de wind door de takken van de boom. De wind was onrustig. Het haar van Sjarkan werd door de wind door de war geblazen. Het waaide zo dat de jongen niet langer kon spelen. Hij legde zijn viool en strijkstok behoedzaam neer. Maar ook zijn schapen gedroegen zich vreemd. De wind blies rond de schapen heen. De schapen blaten en liepen maar onrustig heen en weer zonder te grazen.
Eindelijk ging de wind liggen. En de schapen gingen rustig grazen. Sjarkan legde zich neer in het gras en al gauw dommelde hij in. En in zijn dromen zag hij de wind op een prachtige zigeunermelodie om zich heen dansen en uit de muziek kwam ineens een heel mooi meisje te voorschijn. Haar haren danste in de wind en ze zong een lied zo droevig dat Sjarkan huilend wakker werd. Een paar schapen stonden hem troostend aan te kijken vlak naast zijn viool. Maar o wee, zijn strijkstok was gebroken.
Een schaap was er mogelijk boven op gaan staan.
Toch was Sjarkan hier niet heel verdrietig over. De droom had hem op een vreemde manier betoverd. Hij voelde zich heel licht en het was net alsof de jeneverbesboom zich naar hem toeboog en zei: ‘Neem een van mijn takken en maak daarvan een nieuwe strijkstok’.
De zigeunerjongen had als herder alle tijd en besloot dat er niets anders op zat dan een nieuwe strijkstok te maken en ging aan het werk.
Dagelijks kwam hij terug op die bijzondere plek daar hoog op de berg en werkte aan de nieuwe strijkstok. Telkens als hij daar een dutje deed verscheen weer dat vreemde meisje in zijn dromen. Ze vertelde dat ze Rosa heette en steeds zong ze haar prachtige maar droevige lied. Haar stem trof Sjarkan tot in het diepst van zijn ziel.
Na enige tijd was de strijkstok klaar.
Maar toen Sjarkan voor de eerste keer de strijkstok op de snaren legde was alles anders dan voorheen.
De plek daarboven op de berg, de jeneverbes, de dromen hadden hem veranderd.
Het was alsof Rosa daar naast hem stond en telkens als hij wilde gaan spelen voelde hij haar adem in zijn nek. Een diep verdriet maakte zich meester van hem en heel langzaam trok hij de strijkstok over de snaren van zijn viool en als vanzelf begon de melodie die hij steeds gehoord had te klinken. Het lied dat het meisje steeds gezongen had klonk nu door het snarenspel en al de bergen, de boom en de wolken, alles zong mee. Heel de natuur werd de klankkast van dit droevige lied. De wind droeg de klanken met zich mee.
Sjarkan speelde verder. Hij voelde hij moest spelen. de melodie was zo mooi, zo intens en tevens zo verdrietig. De oude man verborg zijn gezicht wat achter een zakdoek en ging zitten naast de jongen op het bankje. De wind begon te ruizen door de appelboom en het was alsof Rosa danste in de wind. Het was werkelijk alsof haar stem klonk door de viool. Ze zong een lied in zigeunertaal. Eindelijk kon Sjarkan de woorden horen, eindelijk kon hij haar boodschap verstaan. Nu werd alles duidelijk. Rosa zong over haar even als Zigeunerin, over de vrijheid, de natuur, de bergen, de bomen en over het allermooiste over de liefde. Hoe ze verliefd was geworden op een baron, alles voor hem achter had gelaten en met hem trouwde. Hoe ze vervreemd raakte van zichzelf en van het leven buiten in de bossen en de bergen. En hoe ze op een dag hoog in de bergen zichzelf weer wilde vinden maar was uitgegleden en in het ravijn gestort. Haar ziel kon niet weg. Ze moest het haar grote lief vertellen. Ze moest hem vertellen hoeveel ze van hem hield. Het was nooit haar bedoeling geweest weg te gaan van hem. Maar het leven soms wreed, het leven kan zo maar voorbij zijn.
Nog enkele lange tonen klonken en werden toen meegenomen door de wind.
Daarna was het stil.
En lang zaten ze daar stil op het bankje, de zigeunerjongen met zijn viool en de oude baron. Niets werd er gezegd. De muziek had alles verteld.
Philip ‘Aswind’ van der Zee. 23 dec. 2013, Nieuw Lekkerland.
