woensdag 24 november 2010
woensdag 3 november 2010
Een buitengewoon gesprek met God
Een buitengewoon gesprek met God.
Afgelopen vrijdag zat ik in het cafe net zoals iedere vrijdagavond na een week hard werken een biertje te drinken.
Een man kwam het cafe binnen. Hij zag er slecht uit. Je kon zien dat hij betere tijden had gekend. Hij ging zitten op een barkruk naast mij aan de bar. Eerst staarde hij wat voor zich uit. Hij bestelde een dubbele whisky, die hij direct achter oversloeg. Hij draaide zich naar mij toe en keek me recht in de ogen.
Een van zijn ogen had een glinstering, het andere was dof. Alsof het licht aan een kant al jaren geleden was uitgegaan. Een opvallende tatoeage had hij op zijn voorhoofd. Het waren lettertekens die mij onbekend waren. Het leek wat op Arabisch maar ook op Hebreeuws. Ik kan die talen niet lezen. Maar op de een of andere manier wist ik wat hier stond: ‘de enige ware’.
“Ik wil graag even met je praten, als het kan?” vroeg Hij mij beleefd.
“ Natuurlijk” , zei ik hem, “Ik heb wel even”. Ik had wel vaker met een door getripte hippie gesproken.
Vaak is het zo dat wanneer je de vooroordelen vergeet en loslaat het soms zeer bijzondere mensen blijken te zijn met de meest wonderlijke verhalen.
Dus ik besloot mij open op te stellen voor deze reisgezel.
Hij sloeg met zijn vuist op de bar: “ Ik word er doodziek van!”
Weer keek hij mij aan.
Zijn ene oog fonkelde en zijn vuur trof mij.
Verwarde gedachten schoten door mijn hoofd: ‘Het slaat natuurlijk helemaal nergens op maar stel dat dit ‘de enige ware’ is. Zoiets bestaat natuurlijk helemaal niet. Maar ja, hij zat nu wel hier naast mij aan de bar. Geen ‘selfmade man’, nee een door de mens gecreëerd wezen, een door de mens gemaakte god’. Laat ik hem een kans geven veel gekker kan het niet worden, dacht ik nog. Al gauw bleek dat een onderschatting van de situatie te zijn.
“Ja, ik ben Hem, sprak hij resoluut en keek me diep in de ogen, “ en ik ben er doodziek van!”
Hij ging verder en stortte nu echt zijn hart uit terwijl hij nog een dubbele bestelde en nogmaals direct achterover sloeg. “Het is allemaal grote flauwekul! Hoeveel namen hebben ze mij niet gegeven. Ik besta maar heb geen enkel bestaansrecht. Ze schrijven me allemaal wetten toe die ze zelf bedacht hebben en vervolgens houden ze zich er niet aan, vervolgens krijgen ze schuldcomplexen en geven Mij er de schuld van. Terwijl ik niet meer dan een hersenspinsel ben. En als ze mij niet de schuld geven dan hebben ze er nog een, die eerlijk gezegd realistischer is dan ik zelf: mijn goede vriend Satan, met wie ik normaal gesproken op deze avond me een stuk in de kraag zuip. Maar ook hij is net zo’n grote illusie als jij en Ik. Ik ben het echt spuugzat!”
“Ja, ik begrijp het” zei ik hem en bestelde voor hem nog een dubbele whisky en voor mezelf een spablauw.
“Daarom wil ik met je praten”, ging Hij verder, “je lijkt me geen onredelijk mens”. Daarin kon ik hem geen ongelijk geven. Hij vervolgde: “natuurlijk ik zou alles moeten weten. Maar dat is dus gewoon niet zo. Ik weet alleen wat zij me toedichten en dat is uiterst beperkend, bekrompen en verknipt. Ik weet het gewoon echt niet meer: De enige ware, de enige ware, welke dan? De enige ware, ja duh. Welke ‘enige ware’ van de Joden? de christenen of de moslims? En als ik dan de ‘enige ware’ van de christenen ben dan weet ik het nog niet. Ben ik dan de ‘enige ware’ van de katholieken of van de protestanten en zo kan ik nog wel even door gaan. Was ik maar gewoon schizofreen dat had ik het niet zo moeilijk. Maar dit is gewoon om gek van te worden.
Ja, een lange baard hadden ze mij al toe gedicht. Maar dan moet ik ook nog vredig zijn. Terwijl zij al die oorlogen bedacht hebben. Al die oorlogen, manipulaties, bomaanslagen, heksenjachten, boekverbrandingen, stenigingen, ga maar door. En nu zit er ook al jaren zo’n paus in Rome op ‘mijn’ zetel. Gekker moet het niet worden. Beste vriend: Wat moet ik?”
Nadat hij was uit gerateld sloeg hij de dubbele achterover die ik voor hem besteld had en keek me vragend aan.
Tja, als Hij het niet weet... Ik zei Hem: “Begin nou eens met wat minder drinken. En ontspan je even. Doe alsof het zondag is.”
Hij sloeg gelijk met zijn vuist op de bar: “ Zondag, zondag, wat lul je nou man?! Ben je een christen?! Ik dacht met iemand met verstand te praten. Snap je het niet?! Als ‘enige ware’ heb ik nooit rust. Niet op zondag niet op sabbat, niet op Allah-dag, rot toch op man. Het is altijd het zelfde liedje. Of eigenlijk altijd weer een ander liedje. Maar altijd weer: Enige ware, enige ware... Enige ware: rot toch op!
Kunnen ze er niet gewoon over op houden?”
Ik had echt met Hem te doen maar het was moeilijk om Hem tot bedaren te brengen.
Ik dacht laat ik het eens over een andere boeg gooien. Laat ik het gewoon ergens anders over hebben. Eerlijk gezegd heb ik het ook niet zo op met ‘de enige ware’.
Ik keek Hem even ernstig aan en zei: “Maar Je weet toch wel dat dit een hele bijzondere tijd is waar in wij leven?”
‘De enige ware’ keek me werkelijk zeer verbaasd aan. Niet alleen verbaasd maar verward, boos en blij tegelijkertijd. “Hoezo?” antwoordde Hij kort.
“Heb je nooit gehoord van de Maya kalender bijvoorbeeld?”, vroeg ik hem.
“Nee, daar hebben ze het niet over, die mijmeraars”, antwoordde hij.
“Nou nou, om het nou gelijk mijmeraars te noemen is nu ook weer niet nodig,” zei ik hem, “ het zijn vaak mensen met de beste bedoelingen. Maar misschien net als jij gewoon een beetje de weg kwijt.”
Hij knikte, beseffend dat Hij een beetje doordraafde.
“Het is niet erg”, zei ik Hem en vervolgde: “Niet te geloven zeg, dat je nooit van de Maya kalender heb gehoord. Ja het is zo gaaf! Het is zo’n bijzondere tijd waar we in leven. Binnenkort wordt echt alles anders. De zondvloed, die ken je wel hè?” Hij knikte. “Nou, er is veel meer gebeurt, man. Denk je nou echt dat een boek alle wijsheid kan bevatten? Ken je het gezegde: Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan!?
Nou zo is het eigenlijk ook met die ‘heilige boeken’. “Vertel mij wat”, zei Hij.
Ik vond Hem zo zielig. Die Man was werkelijk zo bekrompen en verward. Maar Hij wilde wel graag bij leren. Ik dacht ik geef Hem nog wat voer om te over denken:
“Weet je dat er gigantische piramides in Bosnië staan, groter dan de Egyptische? Nog niet zo lang geleden ontdekt. Er staan er ook op de zeebodem bij Japan, ouder dan 10.000 jaar. Gaaf hè?! Mind-blowing is het niet?!
Weet je dat er steeds meer UFO's worden waargenomen? Weet je dat de Aarde aan het ontwaken is? Dat de Noordpool aan het verschuiven is en dat dit niet de eerste keer is.
Dat er miljarden mensen in Jou naam: ‘de enige ware’ worden misleid, hoef ik je niet te vertellen.” Hij schudde zijn hoofd. “Ga door”, zei Hij, “ga door”.
En dat deed ik: “ De Aarde is aan het transformeren. Binnenkort zal alles anders zijn. Veel beter dan nu. Het is echt waar. Het komt allemaal goed. Volgens mij zit je werk er snel op als ‘enige ware’. Hij keek me recht in de ogen en bestelde een flesje spablauw. “Jij ook een?, vroeg Hij mij. Allebei zijn ogen straalden. Ik knikte. “Ik weet niet hoe ik je moet bedanken”, zei Hij. “Ach, het is niks”, antwoordde ik.
Hij pakte mijn beide handen stevig beet en zei: “Dank je wel, ik voel me weer mens”.
Daarna rekende Hij af bij de barman en verliet vrolijk de bar.
Ik ging lichtelijk verward naar huis. En toen ik thuis in de spiegel keek zag ik: ‘De enige ware.’ Maar gelukkig zonder tatoeage op mijn voorhoofd, toch?
Philip van der Zee, 3 november 2010, Lier (B)
Afgelopen vrijdag zat ik in het cafe net zoals iedere vrijdagavond na een week hard werken een biertje te drinken.
Een man kwam het cafe binnen. Hij zag er slecht uit. Je kon zien dat hij betere tijden had gekend. Hij ging zitten op een barkruk naast mij aan de bar. Eerst staarde hij wat voor zich uit. Hij bestelde een dubbele whisky, die hij direct achter oversloeg. Hij draaide zich naar mij toe en keek me recht in de ogen.
Een van zijn ogen had een glinstering, het andere was dof. Alsof het licht aan een kant al jaren geleden was uitgegaan. Een opvallende tatoeage had hij op zijn voorhoofd. Het waren lettertekens die mij onbekend waren. Het leek wat op Arabisch maar ook op Hebreeuws. Ik kan die talen niet lezen. Maar op de een of andere manier wist ik wat hier stond: ‘de enige ware’.
“Ik wil graag even met je praten, als het kan?” vroeg Hij mij beleefd.
“ Natuurlijk” , zei ik hem, “Ik heb wel even”. Ik had wel vaker met een door getripte hippie gesproken.
Vaak is het zo dat wanneer je de vooroordelen vergeet en loslaat het soms zeer bijzondere mensen blijken te zijn met de meest wonderlijke verhalen.
Dus ik besloot mij open op te stellen voor deze reisgezel.
Hij sloeg met zijn vuist op de bar: “ Ik word er doodziek van!”
Weer keek hij mij aan.
Zijn ene oog fonkelde en zijn vuur trof mij.
Verwarde gedachten schoten door mijn hoofd: ‘Het slaat natuurlijk helemaal nergens op maar stel dat dit ‘de enige ware’ is. Zoiets bestaat natuurlijk helemaal niet. Maar ja, hij zat nu wel hier naast mij aan de bar. Geen ‘selfmade man’, nee een door de mens gecreëerd wezen, een door de mens gemaakte god’. Laat ik hem een kans geven veel gekker kan het niet worden, dacht ik nog. Al gauw bleek dat een onderschatting van de situatie te zijn.
“Ja, ik ben Hem, sprak hij resoluut en keek me diep in de ogen, “ en ik ben er doodziek van!”
Hij ging verder en stortte nu echt zijn hart uit terwijl hij nog een dubbele bestelde en nogmaals direct achterover sloeg. “Het is allemaal grote flauwekul! Hoeveel namen hebben ze mij niet gegeven. Ik besta maar heb geen enkel bestaansrecht. Ze schrijven me allemaal wetten toe die ze zelf bedacht hebben en vervolgens houden ze zich er niet aan, vervolgens krijgen ze schuldcomplexen en geven Mij er de schuld van. Terwijl ik niet meer dan een hersenspinsel ben. En als ze mij niet de schuld geven dan hebben ze er nog een, die eerlijk gezegd realistischer is dan ik zelf: mijn goede vriend Satan, met wie ik normaal gesproken op deze avond me een stuk in de kraag zuip. Maar ook hij is net zo’n grote illusie als jij en Ik. Ik ben het echt spuugzat!”
“Ja, ik begrijp het” zei ik hem en bestelde voor hem nog een dubbele whisky en voor mezelf een spablauw.
“Daarom wil ik met je praten”, ging Hij verder, “je lijkt me geen onredelijk mens”. Daarin kon ik hem geen ongelijk geven. Hij vervolgde: “natuurlijk ik zou alles moeten weten. Maar dat is dus gewoon niet zo. Ik weet alleen wat zij me toedichten en dat is uiterst beperkend, bekrompen en verknipt. Ik weet het gewoon echt niet meer: De enige ware, de enige ware, welke dan? De enige ware, ja duh. Welke ‘enige ware’ van de Joden? de christenen of de moslims? En als ik dan de ‘enige ware’ van de christenen ben dan weet ik het nog niet. Ben ik dan de ‘enige ware’ van de katholieken of van de protestanten en zo kan ik nog wel even door gaan. Was ik maar gewoon schizofreen dat had ik het niet zo moeilijk. Maar dit is gewoon om gek van te worden.
Ja, een lange baard hadden ze mij al toe gedicht. Maar dan moet ik ook nog vredig zijn. Terwijl zij al die oorlogen bedacht hebben. Al die oorlogen, manipulaties, bomaanslagen, heksenjachten, boekverbrandingen, stenigingen, ga maar door. En nu zit er ook al jaren zo’n paus in Rome op ‘mijn’ zetel. Gekker moet het niet worden. Beste vriend: Wat moet ik?”
Nadat hij was uit gerateld sloeg hij de dubbele achterover die ik voor hem besteld had en keek me vragend aan.
Tja, als Hij het niet weet... Ik zei Hem: “Begin nou eens met wat minder drinken. En ontspan je even. Doe alsof het zondag is.”
Hij sloeg gelijk met zijn vuist op de bar: “ Zondag, zondag, wat lul je nou man?! Ben je een christen?! Ik dacht met iemand met verstand te praten. Snap je het niet?! Als ‘enige ware’ heb ik nooit rust. Niet op zondag niet op sabbat, niet op Allah-dag, rot toch op man. Het is altijd het zelfde liedje. Of eigenlijk altijd weer een ander liedje. Maar altijd weer: Enige ware, enige ware... Enige ware: rot toch op!
Kunnen ze er niet gewoon over op houden?”
Ik had echt met Hem te doen maar het was moeilijk om Hem tot bedaren te brengen.
Ik dacht laat ik het eens over een andere boeg gooien. Laat ik het gewoon ergens anders over hebben. Eerlijk gezegd heb ik het ook niet zo op met ‘de enige ware’.
Ik keek Hem even ernstig aan en zei: “Maar Je weet toch wel dat dit een hele bijzondere tijd is waar in wij leven?”
‘De enige ware’ keek me werkelijk zeer verbaasd aan. Niet alleen verbaasd maar verward, boos en blij tegelijkertijd. “Hoezo?” antwoordde Hij kort.
“Heb je nooit gehoord van de Maya kalender bijvoorbeeld?”, vroeg ik hem.
“Nee, daar hebben ze het niet over, die mijmeraars”, antwoordde hij.
“Nou nou, om het nou gelijk mijmeraars te noemen is nu ook weer niet nodig,” zei ik hem, “ het zijn vaak mensen met de beste bedoelingen. Maar misschien net als jij gewoon een beetje de weg kwijt.”
Hij knikte, beseffend dat Hij een beetje doordraafde.
“Het is niet erg”, zei ik Hem en vervolgde: “Niet te geloven zeg, dat je nooit van de Maya kalender heb gehoord. Ja het is zo gaaf! Het is zo’n bijzondere tijd waar we in leven. Binnenkort wordt echt alles anders. De zondvloed, die ken je wel hè?” Hij knikte. “Nou, er is veel meer gebeurt, man. Denk je nou echt dat een boek alle wijsheid kan bevatten? Ken je het gezegde: Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan!?
Nou zo is het eigenlijk ook met die ‘heilige boeken’. “Vertel mij wat”, zei Hij.
Ik vond Hem zo zielig. Die Man was werkelijk zo bekrompen en verward. Maar Hij wilde wel graag bij leren. Ik dacht ik geef Hem nog wat voer om te over denken:
“Weet je dat er gigantische piramides in Bosnië staan, groter dan de Egyptische? Nog niet zo lang geleden ontdekt. Er staan er ook op de zeebodem bij Japan, ouder dan 10.000 jaar. Gaaf hè?! Mind-blowing is het niet?!
Weet je dat er steeds meer UFO's worden waargenomen? Weet je dat de Aarde aan het ontwaken is? Dat de Noordpool aan het verschuiven is en dat dit niet de eerste keer is.
Dat er miljarden mensen in Jou naam: ‘de enige ware’ worden misleid, hoef ik je niet te vertellen.” Hij schudde zijn hoofd. “Ga door”, zei Hij, “ga door”.
En dat deed ik: “ De Aarde is aan het transformeren. Binnenkort zal alles anders zijn. Veel beter dan nu. Het is echt waar. Het komt allemaal goed. Volgens mij zit je werk er snel op als ‘enige ware’. Hij keek me recht in de ogen en bestelde een flesje spablauw. “Jij ook een?, vroeg Hij mij. Allebei zijn ogen straalden. Ik knikte. “Ik weet niet hoe ik je moet bedanken”, zei Hij. “Ach, het is niks”, antwoordde ik.
Hij pakte mijn beide handen stevig beet en zei: “Dank je wel, ik voel me weer mens”.
Daarna rekende Hij af bij de barman en verliet vrolijk de bar.
Ik ging lichtelijk verward naar huis. En toen ik thuis in de spiegel keek zag ik: ‘De enige ware.’ Maar gelukkig zonder tatoeage op mijn voorhoofd, toch?
Philip van der Zee, 3 november 2010, Lier (B)
Abonneren op:
Posts (Atom)