Aanklacht

Boos, en aanklacht

Eerst wilde ik deze blog, dit artikel 'Mein Kampf' noemen om mijn boosheid uit te drukken. Maar dat was te erg. Ik zou me dan direct moeten gaan excuseren. De gedachte is al erg genoeg...
Maar boos ben ik.
Na 5 weken te hebben rondgereisd is het moeilijk hier de draad weer op te pakken: ' o ja, we zijn net verhuisd. een hoop werk aan het nieuwe huis moet nog gebeuren.' En ergens haat ik de situatie. We kunnen voorlopig de huur betalen. Maar het is veel te hoog. Het staat niet in relatie.
En dan de BTW verhogingen. Ik haat het.
Ik werk voor de mensen, uit liefde en passie. Ik werk voor spirit, vanuit inspiratie en voor een betere wereld. Ik werk voor Moeder Aarde, voor de voorouders en de toekomstige generaties. Ik werk voor de kinderen.
En ja geld verdienen hoort daar bij. Maar om dan zoveel te moeten afdragen aan huur en belastingen, het is niet goed. Het houd me in een constante stress. Ik ben onderdeel van de slavernij die ons opgelegd wordt. Wat ik absoluut niet wil. En dan: 'waar blijft de keuze?!'.
Onze rechten worden ons meer en meer ontnomen. Alles wordt duurder. Maar ons leven wordt steeds minder waard. Een jaar geleden bestond er nog een wet die ons in uiterste nood uitkomst bood: de kraakwet. Dat stelletje fascisten van een regering heeft het afgeschaft. Brullen over vrijheid van meningsuiting ten koste van moslims. Maar fascisten mag je ze niet noemen.

Ik wil helemaal niet opgeslokt worden in en door deze gewetensloze maatschappij, bijdragen aan de oorlog in Libië. Het is mij niet duidelijk of deze oorlog enige verbetering zal brengen. En ja het gaat alleen maar om olie en macht. Het gaat weer om het geld van hen die al te veel hebben. En dan moeten onze belastingen weer hoger om de bodemloze put te blijven vullen.

Ik hoop toch zo op een totale transformatie. Ik hou het niet meer uit.
En dan ben ik nog gezegend met een baan met zoveel vrijheid en liefde.
Maar misschien is het daarom juist voor mij zo akelig duidelijk.

Waar is mijn 'tribe'? Wat zijn de rituelen om weer tot eenheid te komen?
Wie is ons stamhoofd? Waar is de raad van ouderen? Waar zijn onze wijsheidsdragers? Waar onze medicijnmensen? Waar is de liefde? waar de harmonie?
Waar is het delen?

Ik zie alleen een monster dat neemt, meer en meer, een monster dat consumeert.
Ben ik dat zelf geworden?
Geef me een baksteen om deze spiegel te verbrijzelen en daarna een vijzel om het glas weer tot zand te malen om voor eens en altijd opnieuw te beginnen, van onder af...


Deze onvrede moet en mag ik uiten. Daarna zal ik weer mediteren en bidden ook voor de bomen en planten, voor de stenen en de dieren, die ik eerder in dit artikel nog niet genoemd heb.
Zal er straks werkelijk die gigantische hulp komen?
Zullen de voorouders terug komen?
Zal God's genade over ons neerdalen?
Zal Moeder Aarde samen met ons ontwaken?
En zullen wij de stap maken die zo nodig is?
Ik hoor er over. Ik lees er van. Het s zo nodig.
Ik heb honger en dorst.

Philip Aswind van der Zee, 27 augustus, midden in de nacht, 2011... 3 uur 52...